Glimlaggies, voete en bubbles!

Ek vergun myself die tyd om my gunsteling forum te lees. Al die stories en aanneem mammas se opmerkings laat my net weer besef hoe ongelooflik gelukkig ek die laaste twee maande is. Werklik, diep gelukkig! Baie meer as wat ek ooit vantevore in my lewe was. Dit is `n dieper, gelukkiger geluk as wat ek ooit geken het. En as ek langs my kyk na die klein apie wat nie wil slaap nie en vir my giggel onder die kombersie uit, dan raak my hart week vir hierdie engelkind van my. Al slaap sy op weird tye.

Dit is al twee maande wat ons `n gesinnetjie is en elke dag is daar ietsie snaaks, ietsie nuuts en ietsie wat my hart  beklem. Maak nie saak of dit goed of sleg is nie maar hierdie kind van my slaan my asem weg! ELKE DAG!!

Janke doen die snaakste goed. Eers het sy haar tongetjie sy dubbeld gevou en hom gesuig. Die snaakste, aardigste geluide gemaak as sy so verwoed haar tong uitsteek en suig. Toe begin sy haar hande suig en duim ook. Klink amper of sy hulle gaan op eet. Nou spoeg en gurgle sy. Sulke groot spoeg bubbles. En moenie dink sy gaan dit doen as jy die videokamera byderhand het nie, o nee!!! Die lekkerste bubbles word geblaas met haar melk, oeg sy LOVE dit. Melk oor alles en oor die hele ou gesiggie. Orals behalwe in haar keel af.

Sy het ook `n nuwe brabbel taal. So cute. Soms verbeel ek my ek herken woordjies maar oor die algemeen is dit net die cuteste baba brabbel en musiek in my ore. Sy lag natuurlik uit haar magie uit as jy vir haar sê " Janke" "Slaap". Jy sê dit natuurlik stadig en met nadruk, so asof jy met `n gehoorgestremde praat. Sy dink dit is die snaakste grappie van alles wat mamma kwytraak!

Die spreekwoord lui dat jy jouself lam skrik, nouja ek het dit nog nooit gesien nie tot nou die oggend wat ek vir Janke per ongeluk skrik gemaak het. Sy het op my bed gelê en ek was in die kombuis besig. Toe ek die kamer inkom toe praat ek met haar en sy skrik toe so groot dat sy lettelik lam raak. Sy het haar arms so oopgegooi op die bed en haar beentjies ook. Dit was die heel snaakste ding wat ek nog OOIT gesien het.

Sy doen op die oomblik die mees spesiaalste ding. Sy sit haar handjies so op jou wange en dan gesels sy met jou of sy kyk so diep in jou oë. Joeg, geen mensehart kan dan daardie kind weerstaan nie. En as sy en pappa so diep gesels dan klop my hart so warm vir my gesin.

Onlangs het die prinses haar voete ontdek. Eers net raakgesien en toe twee dae geoefen om hulle te kan bykom en toe eindelik.....die groot oomblik....toe sy hulle in die hande kry!!! Nou is doeke omruil so `n groot plesier want susgoed gryp die voete en so lê sy oop klooster tot mamma klaar is.

Haar gunsteling liedjie is Eendjies Eendjies en maak nie saak hoe vies, vaak of verveeld sy is nie, ek kry altyd die grootste, mooiste glimlag as ek hom sing. Van sing gepraat. Sy het geen probleem met my vermoë om `n noot te hou nie. Die applous is altyd daar en die entosiasme genoeg om nog meer liedjies aan te spoor.

Sy het vandag haar hare ontdek, vryf so met haar handjie oor haar krulle. Sy het ook geleer hoe om die kombers oor haar kop te trek maar nog nie hoe om hom weer af te haal nie. So nou moet mamma nog `n groter oog gooi sodat Sus nie haarself versmoor nie. Gelukkig laat weet sy my dadelik as haar kop toegegooi word.

Sy groei ook heeltemal te vinnig! Van haar klere is al 6-9 maande. Sy het al haar 4 maande mylpale bereik en sy kan al omrol op haar sy. Tummy time is egter nog `n probleem want Sussie hou niks daarvan om op haar maag te lê behalwe as dit op haar pa se skoot in die bad is en hy haar ruggie vryf nie. Sy begin al haar bottel so onbeholpe vashou en sy weet die bottel moet in haar mond kom maar sy het geen idee hoe om dit te bewerkstellig nie. Baie snaaks!

Maar die grootste wapen van alles......
Daardie sonskyn glimlag! En sy weet so goed hoe om daardie glimlag aan en af te draai. Die spesiaalste glimlag van die dag is die een wat jy kry, vroeg in die oggend, as sy lekker geslaap het. Jy kry hom nie weer tot more oggend nie!!

Janke, my liefiekind! Mamma is baie lief vir jou!!

Een maand en Drie maande

Vandag is Janke drie maande oud en sy is al `n maand deel van ons gesinnetjie. Voel so vinnig en onwerklik maar dit voel ook of sy al so lank deel is van die huishouding. Die laaste maand was seker die besigste van my getroude lewe. Ek weet net nie meer waar al my tyd heengaan nie maar tog as ek my oë uitvee is dit badtyd en kort daarna is ek en Sussa uit soos kerse. Nie dat ek kla nie ;D

Daar is nog nie heeltemal `n slaaproetine in die huis nie. Dit is meer die geval van "loosely based on a true story". Sussie slaap soos en wanneer sy vaak raak en geen aanmoediging van my af laat haar van haar intensie afwyk nie. Is dit `n teken? Al wat ons weet is dat sy in die nag definitief slaap, die res is `n verassing!

Die naweek het sy die res van die Gerber familie en van ons vriende ontmoet. Ek was so trots op my dogter. Sy was die mooiste, vriendelikste dogtertjie en nie een keer het sy moeilik geraak met al die hande wat vashou, die eindelose gekielie en al die geraas nie. Sy het almal omgeklits met daardie sonskyn glimlag en gesels met ieder en elk. Mamma was natuurlik reg met `n arsenaal klere en elke uitrusting was ouliker as die ander. Haar tas was die helfde van die kattebak! Nodeloos om  te noem dat Sussa die hele 400 km huis toe geslaap het!

Janke sit al in haar bumbo sitplekkie sonder om haar nek te breek. Haar nekkie is al mooi styf en dit is vir my lekker om haar net orals rond te skuif soos wat ek werk. Sy geniet haar jungle gym geweldig en alles gaan op die oomblik mond toe.

Kattie het eindelik vrede gemaak met die vreemde wese wat sy slaaf gesteel het en het eindelik teruggetrek huis toe en homself verwerdig om weer ons bed met haar te deel. Hy was vreeslik ontsteld oor haar koms en het drie weke lank onder `n bos in die tuin gebly en net kom eet wanneer dit stil was in die huis. Ons is dankbaar dat hy oor homself is.

Ke a Leboga!

Baie baie dankie vir al die mooi mense daar buite wat my blog volg en sulke mooi boodskappe stuur. Ek het hierdie blog begin om uiting te gee aan al ons frustrasies en gelaaide emosies gedurende die aanneming en nou is dit vir my so lekker om vir Janke `n dagboek te hou van haar lewe saam met ons. Die ondersteuning en boodskappies beteken die wêreld vir my, baie baie dankie!!!

Thank you to all the people that follow my blog and leave such lovely comments. This blog started off as a venting outlet for my emotions during the adoption and now I love keeping a diary of Janke`s life. Thank you for the love and support, it means the world to me!!

Miracles

In the last two weeks I have been a witness to small miracles. Small miracles that happens so fast that it catches you off guard and make you second guess if, in fact, you saw (and interpreted) it correctly. Like the morning when I was dressing Janke and turned around to get a facecloth from the bathroom and she rolled to her side (all by herself) or the moment when she took a swipe at her toy spider and grabbed it. Not only did she manage to grab hold of it but also to stick it in her mouth! The amazement on her face was priceless. 

Being able to see her little body grow and change is such an amazing experience. She is now growing out of her 0 - 3 month clothes and also changed to No3 nappies. Being able to finally dress her in all the funky stuff we have collected over the past months is paying huge dividends.

We also introduced Janke to her Ouma Sonja and Oupa Cobus via a skype video call for the first time. What an experience to be able to chat to ouma via the internet and witness her tears of joy when she saw her grand daughter for the first time. Technology have bridged 1400 km and brought ouma into our lounge. Never shall we be neglecting technology again!!! 

The biggest, heart warming, milestone was when we played this afternoon and she laughed from her belly for the first time. It was the most beautiful sound I have ever heard in my life. Not even when I heard my hubby say "I do" did my heart beat with so much love than what I felt for my daughter this afternoon. Can one heart be big enough for these two blessings that make my life so utterly complete?

Janke, my darling girl, I am so very grateful that the Master picked His most precious flower and gave her to me to share my life with. May you always stay the happy little girl that you are. May your laugh always come as easy and carefree as it did today and may your life be as blessed as ours when we received you!

Mamma se liefling!

Mamma wees....

Ek skryf al (aan en af) aan hierdie inskrywing vir twee weke....

Ons eerste twee weke is verby en ek kan nie glo die dae vloei so vinnig ineen nie. Die eerste twee dae was ek so onseker en senuweeagtig en nou is ek gemaklik met haar en ken ek al die toonhoogtes in haar gille (nie dat daar baie is nie). Sussa is so `n maklike dingetjie en die geite en grille is min. Elke dag is trial en error en die beste deel is dat ons altyd `n volgende dag het om dit beter te doen en daardie ritme te kry waarvan elke gesin sy eie komposisie het.

Ons eerste keer in die Mall was baie snaaks en ook die eerste keer wat ons die stootwaentjie kon uittoets. Ek kom toe agter Kobus loop so snaaks en ek vra hom toe daarna (hy stoot die waentjie). Hy weet van niks maar toe slaan dit my - dit is breëborsloop!!! Hy is so trots op sy meisiekind dat hy beswaarlik dit kan wegsteek. Hy is verby chuffed om `n pappa te kan wees en met sy girls in die Mall te spog! Dit laat my hart so warm klop!!!

Op `n stadium moet hy gou haar doek gaan omruil (terwyl ek klaar eet) en wals met haar by die babastasie van die Mall in. Toe hy na `n eeu daar uitkom, toe sê hy: "Daar is net mans met babas daar binne, is dit nie `n vroumens plek nie? Anyway, my baba was die mooiste van die lot daar binne!" Kan jy nou indink? `n Klomp nuwe pappas wat uiters kompeterend hulle spruite droogmaak terwyl hulle onderlangs loer en notas maak oor die ander pappas en die se babas!

Sussa laaik van slaap! Ek het geen probleem om haar aan die slaap te kry of oor waar ek haar aan die slaap maak nie. Wakker word is `n hele gedoente en neem ten miste `n halfuur na 45 minute want sy raak moeg tussen-in en dan slaap sy nog `n bietjie. Ek vermoed ek gaan vreeslik sukkel met haar om op te staan vir skool. Die beste deel van my dag is om vir haar te kyk as sy wakker word en sy stoei teen die neuwels. Groot is egter die beloning as sy haar ogies oopkry en sy kyk met sulke groot oë na my en dan breek daar die grootste sonskyn glimlag deur sodat jy net gums sien. Dit is op daardie presiese oomblik wat my hart te groot raak vir al die liefde wat ek vir hierdie ongelookflike kind van my het. Ek kan dit nie beskryf nie want dit is te groot, te mooi en heeltemal te spesiaal om woorde daaraan toe te dig wat nie hierdie hartsgevoel tot sy reg sal laat kom nie.

Sy gesels graag en vertel vir my alles wat in droomland gebeur het. Sy vertel in detail al die skandale van die nag en mamma is gehipnotiseer met die vonkel in die ogies as sy haar so inleef in die storietjie in. Mamma moes die woorde van `n paar wiegeliedjies gaan opsoek (dankie tog vir Google) sodat ons bietjie kan sing. Sussie hou die meeste van Miena Moo en Eendjies Eendjies....

Dan is daar hierdie onverwagte oomblike! Oomblikke wat so vinnig gebeur en wat ek die voorreg het om in te deel. Soos die oomblik toe sy die eerste keer regtig haar voet raaksien en met verwondering daarna staar. Sy was in vervoering. Of toe sy die eerste keer vir apie raakslaan op haar jungle gym en so groot skrik vir die ervaring dat sy doodstil lê en gister toe sy die pappegaai raakgeskop het en jy die verbasing in haar ogies kon sien.

Kobus het gister so `n oomblik gehad toe sy vir die eerste keer hardop gelag het en so groot geskrik het daarvoor. Dalk het sy groter geskrik toe Kobus soos `n banshee gil vir my om te kom luister.

Ons het ook die 10 weke spuite deurgewerk maar Sussie was so dapper en het vir die eerste keer trane in haar ogies gehad toe sy gehuil het oor haar beentjie so brand. My hart het tienduisend stukke gebreek vir haar.

Om Janke se mamma te wees is die grootste en mooiste avontuur van my lewe en dit het die meeste belonings. Al my drome het waar geword. Erens in een van my nagte van insomnia het ek besef dat ek alles het waarvoor ek so hard gebid het. Die Here het my drome een vir een op Sy eie tyd bewaarheid en dit presies afgelewer soos ek daarvoor gevra het. Dankie Vader!

Dag 1 - Sussie is `n charmer!

Wat kan ek sê? My kind is die mooiste, cuteste, oulikste wesentjie op die hele aarde en sy charm almal se sokkies af! Sy gooi daardie gum smiles wat skrik vir niks! My hart vermuwe elke keer en ek is bevrees madam het haar pa so woes om haar pinkie, hy sal moet wal gooi.

Sussie het omtrent 20 minute geslaap oppad huis toe en toe die HELE middag spandeer om haar nuwe ouers te charm. Mamma in haar onbeholpenheid het vir haar soveel winde gegee dat ons eers teen half 8 al die nare  goed uitgeburp gehad het. En daar slaap sy toe dwarsdeur haar 12 uur voeding en as ek haar nie wakker gemaak het nie het sy deur haar 4 uur voeding ook geslaap.

Mamma het natuurlik NIKS geslaap nie en sit nou en blog a.g.v `n nag van slaaploosheid, `n stout kat en `n hoofpyn. Maar aai, toe sussie daai pixie ogies van haar oopmaak en sy gooi haar ma een van daai wenner smiles half 4 in die oggend, dan is alles vergewe en vergeet.

Na dag 1 kan ek met vertoue sê ek weet hoe lyk `n wind wat vassit, hoe lyk sy as sy klaar gewind is en hoe lyk sussie se doek na `n wenner stinkie! Sy sal oupa Cobus, oom Hannes en oom Manie ongelooflik trots maak op haar!

Oja, sy is ook deur 2 outfits (behalwe die designer nommer), twee kombersies en `n spoegdoek. Ek het gedink die ander mammas speel toe hulle vertel hoe baie wasgoed hierdie bondeltjies genereer.

Die son het nounet oor dag 2 opgekom en ek kan nie wag om in my kind se ogies te kyk nie!

Dag 1 - Soveel vreugde!

Waar begin mens om soveel emosie in een dag te beskryf?
Die rondrol en slapeloosheid van die onbekende, ek meen te sê, ek was nog NOOIT in die hof nie! Dit is net die Liewe Here se genade want ek was `n paar keer naby:) Dan is daar die ontmoeting met die biologiese mamma en ouma. Die onsekerheid of Sussie sal aanpas en of sy gelukkig gaan wees, of ek sal weet wat sy bedoel as sy huil of sal weet wat sy nodig het. Die ongelooflike dankbaarheid dat die hele hartseer proses agter die rug is. Die trane, frustrasie en sommige dae se hopeloosheid en dan daardie ongelooflike gevoel van paniek as jy in haar ogies kyk wat jou so volkome vertrou en jy weet nie of jy altyd daai vertroue werd gaan wees nie.

Dan is daar die engele wat die dag so besonders maak. Engel Rienie wat die huismoeder is waar die biologiese mamma gebly het en wat haar hand vasgehou het toe sy geboorte geskenk het. Engel Toekie wat my kind so mooi versorg het en so ongelooflik lief is vir haar. Sy het alles vir my gehou, mooi met briefies aan want sy het geweet ek luister nie toe hulle alles verduideik het nie. Daar is nie `n sekonde in my kind se lewe wat nie in een of ander manier vasgevang is nie.

Daarmee saam kom die ongelooflike berusting dat ek eendag vir haar alles kan gee en wys. Sy hoef nooit op `n soektog te gaan nie want alles is daar vir haar, die fotos, die briewe, die bewyse, elke dingetjie wat deur `n span engele vir haar bewaar is.

Daar is die engele wat so vrygewig bydra terwyl ons kindjie in die tehuis was. Sy het `n boutique outfit aangehad met `n designer EN `n handgehekelde kombersie. Sy het  tot `n teddie uit Duitsland! Maar die mees spesiale pakkie wat ek gekry het is die uitrustings wat ouma S en G gegee het. Met soveel trots en soveel liefde vir die kindjie wat hulle met sulke ruim harte vir ons gee.

Ons maatskaplike engele Sonette en Eloise, dankie vir die mooi woorde en die ondersteuning. Dankie dat julle altyd die beste vir ons op die hart gehad het al het ek julle so baie keer misverstaan. Dankie vir ons mooie meisiekind en julle reuse aandeel in die proses.

Ek dank die hemelse Vader vir die baie lewens wat hy moes stuur om ons almal gister in een sitkamertjie te kry. Jy kan nie die mag van die Vader en sy wil mis kyk in ons aannemingsreis nie.

Vandag word ons ouers!

Vandag word ek en Kobus `n pappa en `n mamma en die senuwees is gedaan. Kobus het gisteraand sy pad deur die kruidenierskas oop geëet. Ek het `n slaappilletjie gedrink wat nie gewerk het nie. Vanoggend vroeg al het die fone begin lui, beep en vibreer met opgewonde oumas en oupas, ooms, tannies en vriende. 

Ek gaan nou gou my hare laat uitblaas by die salon en my nuwe hempie hang teen die kas. Daar gaan heeltemal te veel fotos geneem word vir my ons soos `n trênsie te lyk. Kobus gaan gou die kar laat was want sy dogter moet nie in `n vuil kar rondry nie!!!

Die doekesak staan gepak en ek vroetel elke 5 minute daarmee om seker te maak ons het alles. Die kamera en videokamera is volgelaai sodat ons alles byderhand het om die groot oomblik vas te vang. Sussie se waentjie is in die kar, reg vir gebruik en ek het tot laat gelê en baba handleidings lees om seker te maak ons hou vir sussie aan die lewe.

Ek hou egter in gedagte dat vandag die tweede heuglikste dag in my lewe is maar ook die swaarste dag in die lewe van ons biologiese moeder. Ek het respek vir haar hartseer en ek sal haar altyd in my hart saamdra.

Baie dankie vir ons ongelooflike geskenk!

Ons is so reg!

Sussie, ons is reg vir jou my skat! Jy het wiele, `n bedjie, kossies en die mooiste klere. Jou kamer lyk pragtig  en al jou goedjies is uitgepak en reg om gebruik te word. Nou moet jy net opdaag my liefiekind! Jou fotokie is op my en pappa se telefone en jy glimlag tog te mooi van my desktop af!

Ons beplan `n baie lui naweek sodat ons goed uitgerus kan wees vir die min slaap volgende week wanneer jy by jou "hotel" aankom. Ons is so opgewonde oor jou koms!

Dankie vir die mooi verslag wat ons van jou velige hawe ontvang het. Almal is so lief vir jou en trots op jou vriendelike glimlaggie en rustige geaardheid. Ons is reg om jou tonne liefde te gee met baie drukkies en cuddles. Nog net `n paar slapies dan is ons `n gesinnetjie.

Jou gesiggie

Vandag het ek jou fotokie gesien.

Die mooiste engelkindjie wat spesiaal vir ons harte gemaak en afgelewer is.

Woorde kan nie beskryf hoe ek gevoel het toe ek in jou ogies gekyk het nie maar ek het dadelik geweet dat ek vir jou onbeskryflik lief gaan wees en altyd daardie glimlaggie op jou gesiggie wil sien.

My hart is so vol.....

Vol van liefde en verlange, mamma-bang-wees, onsekerheid en oneindige trots vir hierdie liefiekind wat eersdaags net aan ons gaan behoort.

My hart is vol van dankbaarheid vir die biologiese mamma. My hart gaan uit na haar in hierdie omstandighede. Ons sal jou altyd dankbaar bly vir hierdie groot geskenk. Mag jou toekomsdrome altyd waar word en ek gun Janke altyd haar plekkie in jou hart.

My hart is vol van dankbaarheid vir die personeel, vrywilligers en huismoeder van die tehuis waar Janke tans bly. Dankie vir die liefde wat julle my kind gegee het toe ek nie kon nie. Dankie vir die geduld en toewyding waarmee julle haar versorg het en dankie vir die briefie wat julle in haar verslag gesit het wat trane in my oë gebring het. Ek sal dit vir haar bêre sodat sy altyd weet hoe geliefd sy is.

Ek is dankbaar vir my man en die pappa van ons engel. Hy is ongelooflik en ek kan nie wag om hulle bymekaar te sien nie. Dankie Bokkie, vir die finansies en die ondersteuning en dat jy ons huisgesin se rots is. Ons kyk op na jou en ons is baie baie lief vir jou!

Ek is dankbaar vir al ons vriende en familie wat sulke ongelooflike mooi boodskappe gestuur het en net so verlief op ons baba is soos ons. Baie dankie vir al julle ondersteuning en liefde in hierdie tyd. Julle het ons laste halfeer en ons vreugde verdubbel.

Maar die grootste deel van my dankbaarheid gaan aan ons hemelse Vader. Ons is dankbaar vir hierdie pad wat U vir ons uitgelê het en wat ons soms met huiwering gestap het maar die uiteinde is `n pragtige dogter wat ons nie kan wag om te ontmoet nie. Dankie Vader!

72 hours later!

It is Monday and my weekly spring cleaning day. Over the weekend I had lots of frozen moments. Moments when time just froze and thoughts ran through my mind, fears grabbed my lungs and squeezed tight and moments when my belly flipped and butterflies fluttered to the lullaby in my heart. Today is no different and my thoughts bounced around to the rhythm of the mop:)

In two weeks our lives will never be the same. It is the scariest thought ever! Not that we are not absolutely ecstatic about the wide eyed angel that is about to join us nor that we are not utterly prepared for her arrival. We are going to be handed this stunning little angel, God`s most special flower and we are trusted with the task of raising her to he a confident, intelligent, educated young woman. I am worried if I will be able to keep her alive until then. Will I be the mom that I want to be in my head and heart? Will I avoid the mistakes my parents made? Will I be able to be the same quality parent that my parents still are? Will we bounce back financially from this? Can I cope with my house not being pristine any more?  All these questions are swirling around in my mind and heart.

I have a funny feeling that I am not the only person that ever had these fears and thoughts. I am sure that together, Sussie and myself, will learn to respect each other, our efforts and our mistakes. I love her so much already and I want only the very best for her. I pray that God will guide me to raise her balanced, strong and may she have a tremendous sense of humour.

I will not hide that I am also praying that she has Idols singing potential and some athletic talents but that is just this muted giggle in my heart.I trust that the big eyes is a hint that we may have a model on our hands ;D

Oh yes! and that her biological family is petite. I don`t wish amazon proportions on her, ever!

Kobus is not sleeping that well either and I have a suspicion that he is battling the same troubles and fears. I am handing our parenthood over to the man above and I trust that he will always guide us as parents and the 3 of us as a family.

The weirdest thing is finally talking about "my daughter". I am loving it!!!!

77 days!

77 days is how long we waited for our darling angel to be announced into our lives. 77 Days of anticipation, tears, desperation, frustration and hope. Hope that life is good and fair and that somehow you have done enough to deserve that little child and the blessing of being called a mommy.

We are having a huge family gathering this weekend with Kobus`s dad turning 70 and our niece turning 17 and everyone travelling from far and wide to attend. This week have been especially stressful in getting everything organised and cooking, baking and working in between. Had a bit of a meltdown last night and just felt like an overall demon. Growling at everyone and nothing going according to plan. O yes, and I had a lady die in my driveway yesterday so all and all not a great week for me.

Anyway so at 10 past 4 when I saw an unknown number popped up on my screen I nearly screened the call as I was not in the mood for insurance, a cell phone contract or faster ADSL. Yet, I took the call and it was our social worker. The line was very bad and we nearly misunderstood each-other about a freaking cupcake but she called me back. Turns out that Janke (Mikayla as her BM is calling her) was born on 21 August and that we can take her home on the 22nd of October 2012.

Well I cried, big crocodile tears. That is after I screeched. Kobus nearly rolled the car in shock of the noises coming from me. Having heard the one sided conversation and witnessing my sobbing he pieced the whole thing together and started to cry too. Huge, sparkly tears. I was so overcome with love for him and that he was so happy for us too and that he actually showed how he was feeling. I can not begin to describe the way I felt. There was a whole lot of nothingness but also lots of tears. Was it shock? Maybe. Disbelief? Definitely!

I could not believe that the wait is finally over. I could not believe that I could actually cut the price tags off all the clothes. I could not believe the blessing that we received and that we have been granted the biggest wish of our lives.

Well all hell broke loose when we started calling the family and the next few hours were a whirlwind of calls, BBM`s and SMMS`s. It is so surreal for me at the moment. So many happy people out there tonight.

The only information I have is that she has huge Al Debo eyes and that she laughs from her belly. Oh and that she is an angel. On Wednesday we get all her information and we finally get to see how she looks. Going to be a very looooooooong wait. 

So watch this space!

Goeie week!

Hierdie was `n goeie wag week vir my. Het baie verlang na liefiekind maar ek kon vroetel in haar kamer sonder die tranedal wat gewoonlik volg. Sy het `n wasgoed cum speelgoedmandjie gekry en `n bypassende mandjie waarin ek al haar boudjies & skoonmaak goedjies gaan pak.

Haar kamer begin nou sooooo mooi lyk en ek kan nie wag vir die bunting wat ek bestel het nie. As jy besonderse bunting soek vir jou babakamer kan ek Lime Green Bean aanbeveel. Dit is by verre die mooiste wat ek op enige plek nog raakgeloop het en baie goed geprys.

Ons het `n plek naby Cape Gate gekry wat Pampers teen `n fantastiese prys verkoop. Ek maan toe vir Kobus dat ons nou nie meer so baie doeke moet koop nie want ons het al baie, toe werk hy vir my uit dat ons net 42 - 68 dae se doeke het! Ek is nog steeds sprakeloos en het "doeke" terug gesit op ons maandelikse inkopielys.

Checkers het reeds hulle kersfees goedjies uitgepak en ek is in my hoogste versnelling! Ek glo en vertrou Sussie sal kersfees saam met ons vier en ek het vir haar die oulikste "alice bands" gekoop. Die rooie is vir haar kersdag/die groot eet dag se uitrusting en die goue takbokkies is vir wanneer kerfvader haar geskenke kom aflewer! En as sy nie hierdie jaar saam met ons gaan wees nie dan gaan sy volgende jaar die coolste babatjie in die dorp wees.

Ons dank vandag die Liewe Vader dat 72 dae reeds verby is en dat elke sonsondergang `n nuwe dag bring en ons nog een daggie nader is aan haar koms.

Kangaroo Moms - our guardian angels

Juanita is a mommy in waiting and I read her blog often. She posted a very interesting article about the caregivers that look after our angels during the 60 - 90 days that we have to wait for the biological parents` consent.

Read this blog post - here-
Thank you Juanita for sharing this. Much appreciated!!

Janke se Beskermer

Kattie het `n vreeslike voorliefde vir Sussie se kamer ontwikkel (seker omdat dit stil is daar en die honde verban is uit haar kamer). As die sonnetjie skyn is hy op die mat en enige ander tyd lekker knus in die kot. Ek moes sussie se duvet uithaal want hy slaap hom so deurmekaar en vol hare. Ek wonder of hy nog daar gaan slaap as `n bondeltjie bene en arms dit met hom deel.

Fragile

My mom is visiting and I am having the most wonderful time with her and my dad. My mom`s arrival however  marked the arrival of the last of the packages for Janke`s room. I ripped the package open with the same enthusiasm that I have on Christmas day and obviously everything got unpacked into her cupboard immediately, leaving her room just a bit bare still. So this morning we were chatting in her room (again) and my mom decided it was time to really get that room sorted. It was time to show some faith!! Faith that I thought I had..
So all the linen got taken out and her bed/cot got made, all her fluffy toys and books got packed into the newly painted bookshelf, the wall decals were put up and we carried in a feeding chair for us. The room was instantly transformed and it really looks like a nursery now. I am madly in love with my daugther`s room and I find every excuse to walk in there and just take it all in again. The first thing Kobus did when he got home tonight was to go and have a look at our baby`s nursery. It warmed my heart so much!!

With this beautifully decorated room the tears and feelings of desperation flooded to the surface again. It feels like we will never get that call. I don`t know why I am so madly clinging to every receipt and the packaging. Am I jinxing us by not wholeheartedly believing that we will be blessed?

Most days I am strong and confident that she is in transit already. I believe that we will be blessed and that all this waiting and fretting will be worth it. But other days, like today, I am just a helpless mess that just can not imagine that I will ever be lucky enough to have my own baby. Two of the ladies that I share a forum with got their calls recently and I know that it is a reality but it just does not seem like MY reality.

I get so nervous and upset when a new lady joins the forum and announce their adoption journey. It feels like  I have to compete with yet another profile and that the waiting pool gets diluted with every passing day. It feels like every day that I do not get "that call" my chances gets slimmer.

Stupid things worry me. Like if the social worker will look after my profile with care and not let the pages get scrunched or the corners bend over. I handled my profile with so much love and I just do not trust any other person to make sure that we get presented in the very best light. Yet, I don`t have any control.

I wrote one of those "please do not forget us" emails to our social worker recently and she replied that they are really trying their best to promote our profile. Did that open a new floodgate of drama! Why did she have to try so hard? Have we not been chosen yet? Why have we not been chosen yet? We are not bad people and I would have chosen us the minute I opened that book. Why are we not being chosen?  What is wrong with us? My hubby had a real hard time calming me down after that one, trying to convince me that they will be as non-committal as possible not to give us any hope. That it is in our best interest. I am still not convinced!

Hope is the one thing that I desperately need right now.
Just one small word of hope to tell me that I have been so lucky to be picked and that in just a small while she will be with us. Kobus is adamant that we must not know anything before the 60 days are up but I am just not sure which is worse. Not knowing at all and constantly wonder and fret or knowing and fretting that the biological mother will withdraw. At least if we knew it is just 60 days and not the infinity we have now.

Any which way I turn today is coloured with my feelings of helplessness and desperation. I pray that the Lord will hear my prayers and feel my tears. My time and His time is not ticking at the same pace......

Janke`s new closet

So we finally moved and I am steadily working my way through the mountains of boxes. This morning however I really needed to see Janke`s stuff. It gave me immense pleasure to unpack those tiny little outfits and finally see the effect of all that marshmallow pink together.

The purple boots and Naartjie dresses that Natasha gave finally got a place. So did the fantastic gifts and outfits that Nerina and Athane gave just before we left. Thank you ladies for your very special contribution to Janke`s closet.

Ouma Liena added a red polka dot dress that is beyond cute!
Auntie Melanie send a cute little owl and fashion accessories!

Ouma Sonja and Auntie Mariette is both sending parcels via the post office and I just can not wait to go get them. There is something so thrilling about old fashioned postage.

So all and all we are getting there and all the basics are in place for Sussie`s arrival. Now we just have to wait. I must admit that with each passing day it gets harder for me to endure. I have really put my life and career on hold for this little one.

All the articles advises that you have to live your life while you wait and that you should embrace the opportunities that comes your way. Don`t put anything off or postpone stuff. It is actually not that straight forward. I have just started a new life in a new town, I have no job and yet I am reluctant to start a new career just in case she decides to arrive a week into my new job. So for now I am hanging on to my sanity for dear life. I am sure it is much nicer being a Home Executive when there is a little one present.

But I shall endure to try and enjoy the silence of our home, marvel in my afternoon naps and hours of reading. I will sleep late and drink cocktails in the afternoon. So maybe there is some good advice hidden in the words of the faceless bloggers and experts out there. And somewhere in this whole foggy future is my baby girl. The brightest light in my milky way!

Pink porche en `n police lineup

`n Dametjie wat ek deur hierdie blog ontmoet het, het vir my so `n mooi beskrywing gegee van ons wagtydperk. Sy sê dit is soos om `n pienk porche te hê met die mooiste wit bekleedsels maar hy het nie wiele nie. Elke dag klim jy in hom, vryf met jou hand oor die leer maar jy kan hom nie ry nie. Dit is so waar....al die mooi babagoed en geen wriemelende lyfie nie!

Ek is bly om te sê sy het gister haar pragtige prinses huis toe geneem en ek is muf om die minste te sê!!

Toe lees ek gister nog `n great blog oor die profielle wat ons oor onsself beskikbaar stel en oor die biologiese mamma wat daarna kyk. Dit is soos `n police lineup. Die mamma sien ons almal se profiele net soos sy deur `n eenrigting glas na ons sou kyk en dan kies sy haar ouers. En al wat ons sien is `n paartjie wat huis toe gaan met `n engeltjie terwyl ons nog voor/agter die glas staan. Jy weet nooit hoekom jy nie gekies is nie (anders as met `n regte lineup:) Daar is absoluut geen terugvoer nie. Dit is daardie verwerping in die LO klas op skool weer van voor af. Ten minste was die LO klas net `n uur so jou verwerping was van korte duur. Hoe populêr moet mens voorkom om `n babatjie te kry?

Toe ek ons profiel gedoen het het ek die mooiste fotos gekies waar ons die maerste, gelukkigste, mees talentvolste en suksesvol gelyk het. Die mooiste, kleurvolste fotos. Die honde en kat se cuteste fotos is daar in. As ek `n mamma was sou ek ons dadelik tussen die bondel uitgekies het. Daar sou nie eens `n ander opsie/paartjie vir my gewees het nie. Maar nou is dit nie ek nie. En dalk is ek nie maer genoeg of is die honde nie oulik genoeg vir haar en haar engeltjie nie. Dalk lyk ek tè happy of dalk haat sy troeteldiere of dalk  hou sy nie van kamp nie. Wie gaan ooit weet?

Die ergste van alles is dat ek geen beheer het hieroor nie. So al wat ek kan doen is om geduldig my tyd af te wag in/saam met die lang ry van afwagtende ouers en hoop dat èrens agter die glas is `n mamma wat die meeste van ons hou.

Ek verlang so baie.....

Vandag is weer een van daardie dae wat die hart se verlange bietjie erg is. Ek kan dit nie lekker beskryf nie. Dit is nie soos `n Sondag middag koshuis gevoel nie en dit is ook nie as jy na jou man verlang en jy is ver oor die water nie...dalk is dit `n bietjie van albei plus `n goeie skoot uitsien soos wat ek altyd uitsien na kersfees.
Maar jy sien nie die einde nie want daar is nie nou een nie, daar is net `n belofte, van `n mens, dat hulle vir jou in die afsienbare toekoms `n babatjie gaan gee. Daar is geen hartklop nie, geen skoenlappers in die maag nie, geen sonar fototjie, niks nie......

Anyway, ek verlang vandag kwaai na my prinses.

Bloed, water en rekeninge...

Wanneer is bloed dikker as water?
Hoekom moet bloed noodwendig dikker as water wees?
Hoekom heg ons meer waarde aan bloed as aan water?

Net omdat dit bloed is beteken dit dat die rekening (van die hart) altyd oop bly en daar meer (emosionele) onttrekkings as depositos gemaak kan word. Ek verstaan nie hierdie lewensreël nie. Wie het hierdie storie begin van bloed is dikker as water? Wie het hom/haar die reg toe geëin om hierdie emosionele afpersing goed te praat ter wille van familie en die sogenaamde bande? Hoekom gee familiebande jou die reg op lewenslange krediet?

As `n goeie vriend/in jou te na kom dan word die vriendskapsband baie vinninger gesny as wat enige familieband ooit verbreek kan word. As `n vriend/in meer onttrekkings  as depositos maak dan word die rekening nog vinniger toegemaak en die voorreg om die rekening deur daardie persoon weer oop te maak word met wantroue bejeën. Vriende kry baie minder verdraagsaamheid as familie. 

En tog is dit juis hierdie sogenaamde familie wat jou die seerste kan maak....

Hoekom maak hulle oortrokke rekeninge die seerste?

Daar is water in my lewe wat baie dieper en dikker vloei as enige bloedbande. Daar is ongelooflike mense wat baie belê en absoluut geen rente verwag nie. Hulle is daar vir my wanneer my hart aan flarde is, wat luister as ek oor en oor dieselfde opgewonde storie vertel, wat klein en groot mylpale onthou en altyd `n boodskappie stuur. Hulle tel elke nuanse in my stem op en weet dadelik as die lied in my hart van noot af is. Baie keer weet hulle net....

Ons gaan nou `n babatjie aanneem wat nie bloed of water is nie. Dit is `n onbekende geskenk. Nou meer as ooit besef ek dat bloed en water irrelevant is. Dit gaan oor deponeer en onttrek. Dit is `n belegging wat ek maak, `n rekening wat ek oopmaak en waar ek `n lewenslange commitment maak om meer te deponeer as wat ek onttrek. Dit is `n emosionele belegging in iets wat nie van my gebore is nie maar wat my wese vervul en my hart beset.

Dan besef ek dat almal gelyk is, en eenders behandel moet word. Dat persone (vriende en/of familie) geen reg het om `n rekening in my hart, sonder voorwaardes, te hê nie. Geen familieband regverdig die hartseer van oneindige ontrekkings nie. Daarom maak ek vannaand `n paar rekeninge toe, skryf ek debiete af en kanselleer ek beleggings wat nie meer waarde het nie en kies ek om my energie toe te spits op die rekeninge wat die lied in my hart ken. Dit is daardie mense wat my hartslied vir my sing wanneer ek dit nie meer kan hoor nie en die tempo nie kan voel nie. Bloed het geen waarde meer vir my nie. Net beleggings het.....

What does pregnant mean?

So we finally got to the end of the red tape and apparently we can regard ourselves now as officially "pregnant". Hmmmmmm....pregnant is such an uneventful piece of glossary in the realm of adoption. Sparks no happy reaction whatsoever nor does it solicit any feeling of anticipation or euphoria. So for all the practical implications that such a term imply lets just refer to us as (official) "parents in waiting".

Three months (four if we count the 6 weeks we had to wait for our orientation) passed in which we had to challenge our beliefs and those of others, had to educate ourselves and others on a very foreign concept, did we shed rivers worth of tears for those that could not manage to change their beliefs and chose to exit our lives because of it, are we celebrating those that did come round (at their own pace) to accept another race into the family and circles of friendship, spend countless hours of introspection, making peace, fighting demons and committing to, and had many many many conversations that brought healing to ourselves and others, created more questions for further introspection and challenged us as a couple to stand up for what we believe is right.

I am proud to say that as a couple we are stronger than before and that this process have deepen our respect for each other and have created a new understanding of each other and the lengths we will go to protect our marriage and the patience we have to grant each other the space we need to deal with grief. We have grown grey hair, have a few new wrinkles and maybe a more cynical smile. We have definitely shed tears not only of heart ache but also because of empathy. We have made and lost friends and family. We dealt with things that have been locked away for many years, aired those rotten skeletons and buried silly fears. Have we finally grown up or did we just shed the luggage?

What I do know is that I am more than ready to embrace the silly things in life. I can not wait to go on the merry go round with my child. Not the roller coasters but the cute little teacups. I want to play dress up, paint and read Whinny the Pooh for hours. I used to stroll around Wetherleys mapping my lifestyle milestones but now I find BabyBoom and Reggies to be the most fascinating places.

Parenthood did not come naturally for us, we had to work hard for it and we had to prove over and over again that we are worthy and able to become parents and to be trusted with this precious gift. This whole process was a fire that tempered us for our future as parents. Cleaning out the cupboards in preparation for this absolute miracle that will join our family. There is no more luggage and demons, just peace and a silence. My soul have come to rest and I know that I am ready for this big responsibility and that motherhood will be my ultimate career. I am empty, not in a barren, infertile way but in silent anticipation of this angel that will come and fill my being. To fill that other part of my heart where Kobus already resides - we are now a family in waiting.

Die magic van `n +

Die voorreg om op `n stokkie te kan weewee en `n resultaat te sien is seker een van daardie seldsame dinge wat altyd `n heftige reaksie sal ontlok, hetsy die uitslag. Dink mooi daaraan .... daar is regtig min dinge in die lewe wat `n guaranteed reaksie gaan ontlok soos `n swangerskapstoets.

Partykeer is daar `n baie ongevraagde, helder + wat dadelik verskyn sonder dat jy hoef te wag. `n Duidelike + wat paniek, verwarring en algehele chaos veroorsaak. Wanneer jy nie weet hoe de hel dit gebeur het nie maar actually as jy mooi gaan dink dan weet jy presies hoe en waar die flop gestrike is. Dan is die trane nie van totale en algehele geluk nie maar dan is die + `n kruis oor jou lewe wat alles verander en jou perfek beplande toekoms in chaos dompel.

Ander kere is daar die afwesigheid van `n +

Maande en jare se afwesigheid van `n + wat maak dat jy later nie eens meer moeite doen om op die stokkie te weewee nie want wat is die use daarvan. Nee, dit is nie heeltemal waar nie .... want elke keer as jy laat is en jy worstel die 3 dae om voordat jy jouself oortuig dat jy al die simptome het en hierdie keer regtig swanger voel, doen jy daardie toetsie. Dan wag jy 15 minute al weet jy dit neem net 2. Dan los jy hom nog in jou kas vir `n verdere 12 ure net om seker te maak.

Die ergste soort is egter....

Soms is daar so `n vae, onduidelike suggestie van ietsie wat dalk `n + kan word binne `n paar dae. Dit is `, potensiele + in wording. Daardie soort gee hoop en dan veroorloof jy jouself om te droom en om te loer na die babagoedjies wat jy al so lank vermy. En dan, as jou period kom soos wat hy ALTYD eventually kom, dan bring dit ook die seerste trane. Daardie groot, ronde krokodil soort wat so baie seer maak.

Maar dit is nie waar dit ophou nie.....

Daar is ook die soort +`e wat vir jou vriendinne, sussies, skoonsussies en niggies kom. Daardie wat sonder moeite kom, meer as een keer. Daardie wat kom sonder dat hulle dit beplan het, wat vinniger kom as wat hulle gedink het, die wat kom al is die pil nog in die bloedstroom, ander wat kom a.g.v antibiotika - daar is so baie redes hoekom +`e so vinnig vir ander vroue rondom jou kom. Reaction guaranteed, and it never fails.

Dan maak jy al die regte geluide, giggel en wens geluk. Jy is die toonbeeld van die perfekte vriendin, suster, niggie. Maar wanneer jy die foon dooddruk dan kom daardie krokodil trane, daardie soort wat so baie seer maak en jy huil.....nie omdat jy nie absoluut oorstelp is vir jou vriendin, sussie of niggie nie maar omdat jy lankal nie meer op `n stokkie hoef te weewee nie. Die besluit is vir jou geneem deur die hoër hand. Jy stap `n ander pad na moederskap wat nie `n stokkie insluit nie.

Die draaie wat die lewe met jou maak....

Ons lewens is `n snaakse ding en die liewe Here se weë in nog erger. Net wanneer jy dink; "we have it all figured out" dan word die dam onder die eendjie uitgeruk en word jou hele bekende wêreld onherkenbaar verander. Ons was happy om te werk waar ons werk en baie tevrede om te bly waar ons bly en vir Janke groot te maak in `n wonderlike "plattelandse-rige" gemeenskap. Die feit dat ek altyd gewonder het oor goeie skole vir haar en dat daar bykans geen dagmoeders in Knysna beskikbaar is nie was maar net `n vae onrustigheid maar nog geensins `n realiteit waaroor ek ontsteld moes raak nie.

En daar kom die Vader en ruk die dam en ons twee eendjies moes paddle hoor! In een week het ons ander werk gesoek en gekry, huis gesoek en gekry en ons trek bespreek! Ons was deur dieselfde oefening vroeer in die jaar en het weggestap daarvandaan maar hier kom die Vader en gee ons woord vir woord weer die selfde scenario en toe val alles net reg; die vergoedingspaket, die huis, alles.

Jankie gaan kan kies tussen die Paarl se beste skole en sy kan uit ons huis uit swot in Stellenbosch. Ek het nog nie werk nie maar die Vader het ons so gebless met die finansies dat ons sal survive al werk ek `n maand of twee nie. Daar is baie meer werksgeleenthede vir my waar ons nou gaan bly en eindelik lyk my loopbaanvooruitsigte aansienlik beter. In `n oogwink lyk ons en Janke se toekoms baie meer soos die roostuin wat altyd in my agterkop bly huiwer het. Maar maak dit die huidige situasie beter?

Nee, want Janke se perfek gestoomde kot moet uitmekaar gehaal word en getrek word. Ek en Kobus gaan drie weke apart wees in verskillende dorpe, my man gaan `n nuwe werk begin sonder dat ek daar is vir hom as hy by die huis kom. Ek kan enige dag die oproep kry dat Janke reg is vir ons en dan is ek dalk êrens agter `n meubelvervoerwa, maar ons begin letterlik `n nuwe seisoen in `n nuwe fase van ons lewe. My trek word in die winter opgelaai en in die lente afgelaai....hoe gepas is dit nie om `n heeltemal nuwe lewe te begin nie?

What was this?

So the day of the big home visit dawned upon us with an almighty storm and torrential rain. I woke up at around 2am and I just could not get back to sleep so at 3:12 I got up, took my cat and went to rescue the dogs. Soaking wet the three of us settled in front of the heater and I started making the cot`s mobile that had  been bugging me for a while now.

So wide-eyed I awaited the arrival of the social worker. The house looked like a guest house, I am a  hotel manager after all:) What an anti-climax!!!! She did not even look at my house nor did she go to the loo. She did not even comment on anything around the house. It was just an interview at our house which we are paying a boatload full for!

She was terribly nice and very warm and friendly but we had to answer all those questions that we have answered to death by now all over again. How is our health, finances, why don`t we want a black baby, would we consider a baby with HIV, how will the dogs react to the baby, how will we better her life, how will our friends and family accept another race into the family bla bla bla. Whe had to justify every single decision, of the last four months, all over again. It was exhausting to say the least. It felt like they are trying to catch us out should we not consistently answer the questions with the same answers.

Three hours later she obviously felt that we gave her enough to work with and I just collapsed. I did not want to talk to anyone, I just wanted to sleep. My phone was a war zone of texts, BBM`s and missed calls from all of our friends that knew how much rested on today but I could not get myself to speak to anyone. I had no words left. I felt so bad, they all mean the world to me and without their support we will never make it. I did however get round to everyone and I got some much appreciated sleep.

I tell you, it is much easier getting these little ones naturally!!!
But for us that was chosen, by the Lord, to walk this road, also knows that He gives us the strength to bear this. Some days I don`t know where this uncharacteristic patience comes from but every now and again an angel whispers into my ear that the Lord is processing our order for His most special angel and that we need to rest assured that she is in production, to His highest standards, and that He is colliding many lives to make sure that she gets delivered unharmed and at the right moment.

I thank my husband for his unbelievable strength and support. He has been my anchor in this stormy sea of emotions and many hopeless days. Babe, without your love and support I could never have done this and I would have been in Valkenberg a long time ago. Thank you for being the absolute love of my life, my conscience, my reasoning and my sound board. I love you more that live itself!

Stationary

How stunning is that?

My baby girl already has her own logo.

Thank you Natasha for this thoughtful gift! Much appreciated!
You can read about Natasha`s family & triplets - here - 

Huisbesoek & Doeke

Vandag het ek `n huge emosionele selfvertroue mylpaal behaal!
Ek het die eerste weggooidoeke gekoop!!!! Ek het `n PicknPay special raakgesien, `n SOS na Lizaan toe gegooi en voila "koop!!!!!!!!" het oor die lugweë teruggekom. Ek is dadelik winkel toe!
So vannaand, in Sussie se kas, is 1x Pampers No2 en 2x Pampers No3 - dit is al wat ons kan bekostig hierdie tyd van die maand:)

Gisteraand het ek ietwat van `n meltdown gehad. My niggie het haar tweede bulletjie in die wêreld gebring en daar was soveel opgewondenheid, algehele aanvaarding en ouma/oupa trots. Los net so ietwat van `n slegte smakie omdat ek weet my eie engeltjie word nog nie met dieselfde trots en opgewondenheid afgewag nie. Anyway met tyd kom raad.

So Saterdag kom die maatskaplike werker en ek is op skedule! Die wasmasjien is vannaand skoongemaak (meer oor ek dit al LANKAL moes gedoen het) maar siende dat ek nou aan die gang is en goed spoed gevang het is hy nou silwerskoon en tot die pype blink. Môre kom Lucy haar magic werk. Thomas en die vensterwassers moes ek kanselleer want hulle voorspel hectic reën en vloede, so hierdie baywindows staan geen kans nie! Die beskuit is besig om uit te droog en die spaarkamer lyk of `n wasgoed tornado die plek getref het want elke lappie en madjie is gewas en veg teen die nat Kaapse weer om droog te word.

Nog net twee dae en nog `n groot aanneming mylpaal is bereik en is ons soveel nader aan daardie nasionale register en Sussie se koms. Tik Tok Tik Tok .......

Hoe lekker is dit om babagoed te koop?

Dit is ongelooflik lekker!!!
Ek het nog altyd geroem daarop dat ek nie `n shopping diva is nie en dat ek baie beter dinge het om te doen as om in `n mall rond te hang.....
Wel nie meer nie, en ek is ook nie alleen nie!

Tussen my en Kobus kry ons deesdae wonderbaarlik (enige) redes, goed of sleg, om winkels toe te gaan. En ons LOVE dit! Kobus is net so erg soos ek. Gister toe besluit ons ons gaan net gou Woollies toe om hierdie baie cute ballerina pakkie te gaan koop waaroor ek nou al weke lank "nag". En o wee daar stap ons met `n sak goed uit!

Ek dink dit is dan nou ook gepas om `n paar artikels te deel ;D

Ons het verlede week nogals baie goedjies gekoop en die lysie raak al hoe korter. Ons nog in limbo oor die pram want ons kan net nie almal se advies sif en by `n antwoord uit kom nie. Pram koop is baie erger as kar koop vir ons.

So bring dit my nou by `n netelige puntjie; ek het nog nie `n baba nie. Ek het `n kas vol babagoed en geen babakie nie!! So getrou aan my aard besluit ek om ons maatskaplike werker `n reminder te stuur.

Sent: Friday, July 06, 2012 1:25 PM

Subject: Halloooo daar! Dit is die Gerbers!!


Hallo ______, (naam weerhou:)


Ek val net gou in om te sê:

HALLO! Hoop dit gaan goed met jou!


EN


Ek het `n kas vol goeters vir Sussie en sy kan maar kom!

Moenie my vergeet nie, ek wil `n mamma wees.


Lekker naweek!

Aneli (Kobus dink ek is orig om jou so te pla, ma jy verstaan mos:)


en dit was die reply

Helllloooooooooo ,

Dis reg berei maar voor, want op 'n dag gaan sy haar opwagting maak. Sien julle mos darem een van die dae.

Lekker koud hier.....julle moet lekker naweek hou. Belowe om julle nie te vergeet nie. Dis regtig klaar op bestelling na die hemel se creche deur gegee en nou wag ons vir die regte tyd vir aflewering!
END

Ek het hierdie e-pos omtrent uitmekaar getrek vir ENIGE vorm van `n belofte maar ek moet erken. Dit is `n meesterstuk en ek is niks wyser nie. Ek is egter nog twee dae nader aan die dag wat ek haar gaan kry en elke aand as die son sak en die son kom op dan is dit nog een klein stappie nader aan ons apie se groot dag!

So ons put genot uit die kopery en alles word nog steeds in die kas gepak, want ek gaan iets nodig he om my besig te hou daardie paar dae wat ons gaan wag om haar te gaan haal. Ek surf nog steeds ure lank die internet op soek na die vriendelikste uile en bedlampies en daardie spesifieke mat wat ek soek wat my ontwyk! Alles in die groot geloof dat Sussie oppad is.

Panic Attack

So it became time to start reading up on children, you know - all those step by step guides....

Off to the library I went and got some really nice ones. I started reading here and there but last night I really got stuck into them. Learned truck loads and all of a sudden a lot of things made sense and I understood some things better. Then I hit the section about discipline and raising great balanced children.All of a sudden my throat closes and my heart starts beating slowly and heavily and I can not breathe. The mother of all panic attacks!!!!

Reading up and having watched Super Nanny it felt like this mammoth mountain of discipline that I need to conquer. What if I do not remember all the advice, I am renown for my own outbursts, how will I react to her and her`s? I do not want to raise an ax murderer. I want a little girl that will be well behaved and loved by all. I am going to be a full time working mom but the books make it seem like you have to spend all your time with your child to ensure they are happy well balanced kids - well at least till they am 3.

I am overreacting in a big way and I was just as surprised by my panic attack from no where. BUT I shall endeavor to keep a note book and to write down all the advise that I really find useful and by that start to build my own little reference guide. I will start praying now for guidance, patience and insight to be the best mom that I could be. I know I will make mistakes and I pray that she will grant me the space to make them in the same way that I pray to allow her hers and that we will both become gracious enough to accept each other`s faults and that our bond and love will conquer it all.

Hectic melodrama!!!
I shall look back at this one day and giggle.

Legacy of an Adopted Child

Once there were two women,
who never knew each other,
One you do not remember,
the other you call mother.

Two different lives,
shaped to make your one...
One became your guiding star,
the other became your sun.

The first gave you life and
the second taught you to live it.
The first gave you a need for love,
and the second was there to give it.

One gave you a nationality,
the other gave you a name.
One gave you a seed of talent,
the other gave you an aim.

One gave you emotions,
the other calmed your fears.
One saw your first sweet smile,
the other dried your tears.

One gave you up ...
that's all she could do.
The other prayed for a child
and God led her straight to you.

And now you ask me,
through your fears,
the age old question
unanswered throughout the years...

Heredity or environment,
which are you the product of?
Neither, my darling neither.
Just two different kinds of love.....

~Unknown~

THAT movie

So we went to see the latest star-studded movie "What to expect when Expecting".
WARNING! Big rant session is about to start!

My husband actually mentioned this in his blog and it got me thinking, and brooding and now ranting!
What a load of rubbish!!!!

When you adopt you definitely do not just have a home visit and have to produce your wedding photo to a non-interested social worker! This movie makes a mockery of the process and Hollywood is not helping to promote adoption or to portray a trustworthy insight into the process and how special it is.

The very first thing that really ticked me off was how they portrayed the adoptive father to be. How wrong did they not get this character. You don`t just decide to adopt out of thin air and then claim not to be ready for it! There are several years of trying unsuccessfully to conceive, then there is the tests and the spermiograms and inseminations and IVF and everything that goes hand in hand with those procedures. You kind off want to be committed already when you walk down this road..

Then you grieve your infertility and all the emotions that you experience with that loss and only after all that does the penny drop that adoption might just give you this child that you know desperately want. Believe me, you are more than committed to do whatever it takes! A husband is the one that keeps it all together, that are the strong one, the one that holds and comforts and wipes away your tears and tells you everything will be all right. He is definitely NOT the one soliciting conflict.

Then there is the social workers. There is no cold heartedness at all. We only ever experience passion for the  process and the people involved. Not only are they there for the birth mother and baby but also for us the adoptive parents. Definitely another miss from the movie`s producers!

What crap did they portray at the end of the movie when this couple receive their baby? This sentimental ceremony only Hollywood can produce. Did they even do any research into how these things are really done?  A huge thumbs down!!!

When you get pregnant naturally you needn`t prove that you can actually afford this baby nor do you have to complete endless paperwork asking you to produce everything short of your DNA chain. You don`t have to go for psychometric tests and interviews with a psychiatrist. Who gives a toss if you are a weirdo or a paedophile when you can conceive naturally? Nor do you have to prove how good your marriage is or how strong your relationship is. Nobody asks if your home is suitable or not. Nobody needs to give you a character reference or five.

Yet we do not mind. We jump through the hoops that needs jumping and we do this with the absolute conviction that we will be regarded good enough to receive the greatest gift anyone can give us! That we will become the parents we do desperately want to be and can not wait to become. There is no self doubt just utter excitement. There is no marital conflict. Only hope and trust in the Lord that there is a plan for our lives and that it will include our own bundle of joy.

Die einde is in sig, amper...

Hierdie week het ons TWEE belangrike oproepe gekry. Die een van die maatskaplike werker om ons tuisbesoek te bevestig en die ander een wat die datum van ons paneelonderhoud bevestig. Dit is vir my twee groot mylpale want die einde is nou in sig. Einde volgende maand is ons amptelik "swanger" en dan is die helfde van die wagtyd verby. Eintlik is dit dan eers die begin van die amptelike wag periode maar ek dink aan myself as `n optimis!

Dit voel vir my alles begin nou saamspan vir hierdie  "geboorte". Die rekeninge is klaar betaal hierdie maand, die kredietkaarte kom mooi af alhoewel hulle weer uitgemax gaan word vir daardie pram en karstoeltjie.Dalk is dit meer `n gevoel as ietsie anders of dalk is dit net my verbeelding omdat ek dit so graag wil glo. Maar dinge voel vir my reg, vir die eerste keer in baie maande.

Geen groot opwinding in die retail departement nie.
Absoluut geen vordering met die babakamer nie.
Talle idees, dinge om te doen lysies en projekte in my kop maar geen tydlyn nie.
Dalk is dit die weer wat maak dat ek bietjie stadiger as gewoonlik is.......

En nou blog Kobus ook!!!

Ek is so opgewonde! Na weke se nag aan Kobus om ook te blog het hy vanoggend die pen opgeneem of eerder die keybord nader getrek en begin skryf. Ek het hom met niks gehelp nie, hy het self sy blog gebou en begin tik. Well done babes!

Kliek hier om te lees:
http://www.dadsguidetoadoption.blogspot.com

So True - from Trinity Heart

Klaasvakie

Twee groot goed het vandag gebeur wat gedokumenteer moet word! Ek het my Clicks Baby Club lidmaatskap en afslagbewyse gekry en ons het Sussie se slaapplekkie aanmekaar geslaan.

Sussie se slaapplekkie! Moet nog die valletjies mooi uit stoom.

Kobus hard aan die werk en vreeslik vies oor ek soos `n chinese tourist  staan en fotos neem.

Kattie het ook kom hand bysit, of eerder hooghartig die saak kom uitruik en toe met minagting weggeslenter:)

I am certified!

So off we went for our Psychometric tests and two orientation sessions. I did not sleep at all the night before the appointment and I packed my overnight bag just in case I got rushed off to Valkenberg after the psychologist got hold of me. I did however read up about these tests and how best to jippo them. I am happy to report that together with the overnight bag I had a back up plan! If I had to bend the truth so be it.....

Alita was as nice as can be and hubby cracked a few jokes at her expense (again :D) I have to say the actual test was a joke and a child could have jippo-ed them with ease, so nothing exciting to report there! I aced it!  When it came to the personal interview my game plan was to be weary with the amount of info I give and not to be too forthcoming and just to stick to the question and immediate answer. Ag what a joke!!!! With the very first question the walls came tumbling down and I chirped like a canary!!! It was so embarrassing!!!
The worst is that she actually told me after an hour that our time was up! I mean hell, is she not suppose to be thorough here, whatever it takes? Is it not in the best interest of my child that she knows it all????
Obviously she heard enough to reach a verdict and I was whisked away for coffee while she penned down her "observations", read our letters and viewed our profiles.

Obviously I needed to know how soon I will be admitted for further questioning and treatment and much to my delight she declared us sane enough to be given a child! Hells bells what a relief, did wonders for my somewhat wobbling self image! No fibs needed, I passed the test with and including all the skeletons that came tumbling out!

Then we had the most amazing session with our social worker who explained to us how to bond with our new baba and the reactions, emotions or the lack thereof we could expect. I was mesmerised to say the least. I am so reading more about this!!! How in awe am I that God created woman in such a special way that it will only take around 3-4 days for my body to realise I am a mommy and then to respond in exactly the same way that a biological mom`s body would. Watch this space as I am sure that I will be chatting about this subject again.....

The second subject covered the much stressed about subject of telling our princess her story and how to deal with the questions she most definitely will throw at us. What an amazing journey we will walk with her and I am stunned at the advice we got and how we will definitely go about guiding her with this difficult issue. We are now much more at ease and I just pray that I remember everything the SW said. If not the poor woman will most definitely be harassed via email and should she not respond quickly enough, by phone then:)

So all that is left now is a home visit and the panel interview. In my books we are home free and hubby is so excited that he insists that we unpack the cot and get going. The wait is far from over but the end is in sight!

Wherever you are dear princess, mommy and daddy is certified sane and waiting for you!

When people talk about you

It is difficult enough to suspect/know that people are gossiping about you but that can be sorted with a good old attitude adjustment.  When 5 of the people that you trust the most have to write character references about you then it goes and sits in your clothes.

This week our references were emailed to ask for their input about us as a couple and our suitability  as adoptive parents and I hated every minute of it. It is the most awkward position to be in. Are you super duper nice to that person now or do you just ignore the subject? Do you send flowers or just a note to say thank you?
How do you let that person know how much you appreciate the time they took to help us? I`ve never been in such a position and I don`t think I handled it all that well.

Being an uber control freek I never let a precious situation in the hands of another and I never leave anything to chance so this was yet another test from the Lord and another personal hurdle for me to conquer. I leave this blog post knowing that I did not do so well this time round but that the worst is over and next time I will be better equipped or more gracious to do a better job of it.

Stadig maar seker

Ek het nie op die oomblik die mees stresvolle werk nie, met die gevolg dat ek baie tyd het om die internet te surf en oor allerhande dinge te lees. En ek lees ure lank!!! Oor alles en nog wat!

Toe ons met die hele proses begin het was ek min gespin oor die fisiese versorging van sussie of oor wat ek gaan nodig hê om haar groot te kry. Daar was net twee dinge op my brein; cute klere en haar kamer. Ek het net aanvaar dat manlief, met al sy baie baba ondervinding, sal weet wat om te doen en ek hoef nie te wonder en te stres nie. So ek het nie.

Maar...
Die laaste twee weke of so vang ek myself dat ek voor die baba rakke staan en nie `n clue het wat ek moet koop nie. Dischem is die mees intimiderendste van almal! Het jy al die omvang van die baby wipes rak gesien?
En dit is net die baby wipes! Dan praat ons nie eens van die res van die oneindige lys van opsies nie. En doeke....ek meen daar is so baie opsies en wat is nou eintlik die verskil tussen hulle? Is die basiese doelwit nie om die weewee te vang nie? Vang een doek, regtig, die poepse beter as die ander?

So besluit ek dan dat natuurlike biologiese moeders nie meer die vyand kan wees nie want ek het raad nodig. Ek sal die nare gedagtes opsy moet skuif en vra! (Die oorsprong van die wrewel is mos maar omdat hulle kon en ek kan nie eens met hulp dit regkry nie:) Hoe stupid die vrae ook al mag wees, as ek die regte storie wil hoor sal ek ma die humble pie moet eet!

Natasha is `n mamma van `n 3ling dogters wat ook met die hulp van Dr. Shuda swanger geraak het en sy was daar vir my elke treë van my eie behandeling. So tegnies gesproke was sy nie regtig deel van vyand nie. Anyway daar pak ek die bul by die horings en twee ure later het ons sekere voorkeure. 

Hier volg;

Pampers 

Bennet`s Bum Cream

Johnson`s se Lavender Top to Toe Wash

Actually like ons nou enige Johnson`s wat `n pomperige ding het.

Angel Care Baba monitor - `n nuwe ene!

Tommy Tippee bottels

Oja en ek gaan my babaklere in wit asyn uitspoel en nie met Staysoft nie. Dit was `n nuwe een vir my!

Ek is nog 100% in denial oor setpille. Met tyd kom raad hoop ek!! 

Die verdict is egter nog uit oor `n dummy (ek haat `n dummy) en teething beads. Sussie sal blykbaar self haar voorkeur aandui. Ons gaan ook geen purity koop nie en ek het myself voorgeneem om self pampoen te kook en alles wat goed en voedsaam is vir haar. Ek meen sy beter `n voorliefde vir pampoen ontwikkel voor sy agterkom ek eet Steers crispy chippies i.p.v skorsies!

Hoewel ek nog steeds eerder babakamers, fancy dress kostuums en kinder partytjies Google is ek al baie beter toegerus vir my wagtende titel as moeder. Hoeveel te meer as jou vriendin vir jou `n gedetaileerde medisyne spreadsheet gee met alles wat jy mag nodig kry. Dit is mos nou die moeite werd om deel te word van daardie secret society van moederskap.

So bewandel ek dan nou hierdie nuwe pad, ietwat onbekend en klein bietjie skrikwekkend, wetende dat ek `n helse ondersteuningstelsel het en `n paar vriendinne/mammas wat ek op speed dial kan hou. Ek haal my hoed af vir julle, dames! Dankie dat julle ons nuwe outjies (skaam, vreemd en onkundig) onder die vlerk neem en al julle kennis en ondervinding deel. Julle is awesome verby!!!!

Verlange

Elke dag wat verby gaan vang ek myself dat ek na jou verlang. Dit is `n ander verlang.... nie die verlang wat ek voel vir my ouers of die seuns of vir Kobus as hy weg gaan nie, maar `n ander soort verlang wat ek nie ken nie.

Dit is ook nie `n verlange wat ek deel nie. Dit is net myne. Verlange vir jou omdat ek weet jy is daar buite my skat. Dalk is jy al in jou magie-mamma, warm en knus of dalk is jy al veilig by `n kangeroe mamma of dalk is jy nog net deel van die Vader se plan vir my lewe, maar ek weet jy is veilig en jy is gelukkig.

Ek velang om jou gesiggie te sien. Ek verlang om jou storie te hoor en om deel te word van jou reis hier op aarde. Ek verlang om saam met jou te speel en vir jou nuwe avonture te laat beleef. Ek verlang om jou te sien speel op jou stage wat ek besig is om vir jou te bou.Ek verlang na jou armpies om my nek terwyl jy liefdetjies in my nek soen.

Waar jy ook al is op jou reis, my liefiekind, ek wag vir jou, en pappa wag vir jou, en ons kan nie wag om jou deel te maak van ons gesin en ons liefdeskring nie. Ek bid dat Liewe Jesus jou altyd styf sal vashou en jou veiling tot by ons sal bring.

Die tema word ietwat aangepas ;D

Ek het vandag die perfekte materiaal gekry vir Sussa se kamer en daarom moet ek die tema ietwat verander:
Patchwork in candy colours with wise old owls (or cute ones). Ek dink nog aan die korrekte afrikaanse vertaling:)

Ons het `n tema!!!

Dit is amazing as iets net kliek...ek het die naweek ge-kliek! Die hele tyd wonder ek wat ek met sussie se kamer gaan aanvang en daar in Mr. Price Home (nie baie fabulous nie, ek weet!) kry ek my inspirasie! So hier is die amptelike tema: Biggie Best laslappie in engelse roostuin skakerings, met uile!

So nou is ek op `n mission en google ek al die hele naweek vir alle vorme van inspirasie. Ek gaan self `n paar uile maak vir haar bed se linne en leer nou op youtube die aplieksteke. Ek het `n nuwe mission en is baie in my skik. Net môre gaan ek naaldwerk winkel toe gaan vir al my toebehore. Kan nie wag om te begin nie, gaan soooooo stunningly klassiek wees. Watch this space!!!

Om onvoorwaardelik lief te hê

Wat beteken dit om onvoorwaardelik lief te hê? Is daar nog so iets in die moderne era?
Om sonder voorbehoud iets of iemand te aanvaar en lief te hê is myns insiens die perfekte beskrywing maar bestaan dit nog? Dit voel so vir my dat dinge net met voorbehoud aanvaar en selfs geliefd is en dat daar nie `n standaard vir hierdie liefde of aanvaarding is nie maar dit eerder "in the eye of the beholder" is.

Is jy net geliefd of bemind as jy aan sekere voorwaardes voldoen? As jy presies doen wat die ander persoon van jou verwag of as jou optrede binne hulle verwysings raamwerk val? Wanneer troebel die eie ek jou kapasiteit om onvoorwaardelik lief te hê of is dit net `n te kort aan wilskrag om jou horisonne te verbreed en om waarlik braaf te wees om jou eie vooroordele ter syde te stel om iemand anders onvoorwaardelik te aanvaar en lief te hê?

Op die vooraand van ouerskap bid ek vir die krag en vermoë om my dogtertjie onvoorwaardelik lief te hê. Al stem ek nie saam met haar besluite nie bid ek vir die krag om braaf te wees om haar sonder voorbehoud lief te hê en te ondersteun en deur my eie gedrag `n voorbeeld te wees van iemand wat sonder voorbehoud lief het en aanvaar. Mag ek met die Vader se genade vir haar leer van reg en verkeerd en glo dat sy haar pad met selfvertoue sal stap en dat ek altyd haar geluk voor myne sal stel.

Sussie se kas

Ek het eindelik so stadigaan al die goedjies wat ek so sorgvuldig weggesteek het gaan uithaal en in sussie se kas gaan pak. Daar is `n teddie van Lalindei en Kobus se giggel koei, daar is Inneke se teddie en die cuteste unicorn hardsak wat kobus vir my gegee het met my eerste verjaarsdag saam met hom. En daar is die mooiste hekel rand waslappie vat ek by `Ant Ria gekry het many moons ago. Melanie het ook vir haar `n baie cute babygrow gekoop en dit is ook ini kas in.

Ons het Mall toe gegaan met die uitsluitlike doel om `n storm los te shop maar toe ons al die goed sien toe raak ons nogals chicken en koop niks. Hoe groot gaan sy wees, watter groote skoene gaan sy dra as ek haar kry, is dit `n winter baba of `n somer baba? Die goed is so duur jy wil nie koop en dan moet jy omruil of dit glad nie kan gebruik nie.
Ek het darem die mooiste pop rokkie vir haar gekoop sodat ek nie met absoluut niks moet huis toe gaan nie. Mariette het die stunningste diva outfit vir sussie gekry wat uit Singapoer kom en ek sien `n diva in the making! Ons almal word magneties aangetrek na dieselfde elemente; vere, blieng, sequens, linte en organza. Ek het my hart verloor op `n paar pers cowboy bootse wat net te diva vir woorde was. Hel dit was cute en ek sien so vir sussie in skinny jeans en daai boots. Alles in size petite.
Kobus is glad nie ver agter nie en shop net so lekker vir sussie, hy het nogals goeie smaak vir `n man en ek kan sien sussie gaan `n great ally he in haar pa.

Ek het darem deur alles weer eens voor Reggies gaan vasteek om na die Ferrari karstoeltjie te kyk. Ek love daai nommer kwaai en ek drewl al oor hom nog laaaaank voor ons met die proses begin het. Enige iets Ferrari is vir my cool en die Jeep nommers bly nie ver agter nie. Met tyd kom raad en ek sal maar net getrou moet teruggaan winkels toe totdat en my vrese oorwin het en met vrymoedigheid `n storm kan loskoop.

Our funny country

So it is time to get a police clearance certificate. I trot off to the boss and says that I will only be a minute, just have to get a set of finger prints done. Being super duper efficient I downloaded all the necessary information from the SAPS website AND got all the paperwork ready ahead of this visit.

A very friendly constable in the charge office directs us to an office for PC Certificates, PDP`s and Vehicle Clearances. Upon arrival we find two officers deeply involved with a cell phone. We tell them our story & I pull out my paperwork and then they start a conversation in one of our 11 foreign languages. I can sommer hear they are missing the point completely so I chip in. They very friendly tell me that they are only conferring with each other that I am at the wrong office. So they direct me to another office down the corridor.

Much to my delight I see a white lady and thank the Lord for small miracles:)
So she completes a form and tells us to go back to the office we just came from to have our finger prints taken. Yes, I know!!!! Takes 3 people to complete a form and takes a set of finger prints. And only two of them  actually took part in the process.

Then we have to pay our R59 each. The finance lady is so not going to be the employee of the month anytime soon and sommer warns us ahead of time that her computer is slow. It took her a whole 15 minutes to issue a receipt - her computer unexpectedly hanged and it had to be restarted, eish! She did however apologize very nicely for the inconvenience.

So off we trot back to the lovely white lady who is busy working on the slowest computer known to man. I kid you not, it took the computer 7 minutes to print after she gave the command. After all the paperwork got completed she seals the envelope and asks me to go to the Post Office and send it to their Pretoria Head Office. They don`t do internal mail anymore:)

So an hour later I return to work with a blush on the cheeks and a "sorry it took longer than I anticipated".
We really do live in a funny country!