Sunday 10 February 2013

Monthly baby bump pictures

Somewhere this week I found some miracle time to surf the net, catch up on my favourite blogs and do the Facebook thing. Somehow I landed on a friend`s page and started browsing her pictures. There they were, the album with the baby bump pictures.......

I think there must have been a picture for every one of the 40 weeks that she was pregnant, at every angle a bump can be photographed. While I browsed through them I thought to myself.....I am so happy I didn`t have the bump! I am truly and honestly grateful that I did not sport the bump and posed for the designer belly photo shoot. How awkward......

Is this self defence? Is this my deep inner person protecting me from something that I did not long for nor miss?

I always said that I am so happy that I never got to be pregnant as I find it terrifying that so many things could go wrong before that precious little one is even born. I honestly found it to be the least wonderful thing of becoming a mom and somehow I always knew that I would be one of those awkward looking whales that did not glow but sported dull hair and blotchy red skin.

I do however miss never seeing a positive pregnancy test (those stick ones, saw loads of negative ones though) and I miss that I never got to feel Janke move in my belly. I think that must be the most precious thing that a mother can treasure just by herself. She never ever have to share that sensation with anyone. I miss that I did not get to have that one thing. Kobus and myself shared every single moment of the journey and I am so blessed that he was so involved but I do regret that intimate moment that I would have liked to have with my baby girl.

Weird or not, self defence or denial, whatever it is I am grateful for the manner in which I became a mom. It happened the way it was intended to be al along. I was comfortable, my hair looked great, my skin was glowing and my make up was perfectly done.

Moederskamers!

WAARSKUWING!!
Hier kom nou `n groot bitch sessie!!

My idee van `n moederskamer in die kerk is `n plek waar die kindertjies/babas nie op stoele hoef te sit nie en kan speel met die sagte speelgoed wat mamma inpak, vir die tannie agter haar kan kyk en haar bottel kan drink sonder dat mamma op haar senuwees raak oor sussie slurp en burb.

Ek was so verkeerd!

Dit is `n samekoms vir lui ouers met amper tiener kinders wat nie geleer het dat `n kerk nie `n speelgroep is nie. Dit verbaas my elke week hoe die betrokke ouers aandagtig na die preek kan luister terwyl haar kind die plek afbreek en dit almal irriteer behalwe vir die gegewe ouerpaar. Die kinders het ook nie geleer om stil te bly nie, nee hulle het `n volskaalse gesprek met mekaar aan die gang en rand elke nou en dan mekaar aan vir een of ander speelding.

Dit bring my by dievolgende euwel - speelgoed - wie het besluit `n zilofoon is `n great idee vir `n moederskamer? Net mooi elke speelding in die oulike twee kratte maak een of ander geluid. Mis ek iets????
En glo my die derduiweltjies lees nie die ton boeke op die rak nie, o nee hulle basuin dit uit soos die skares wat van ouds Jerigo se mure moes laat tuimel.

Ek gaan met die mooiste voorneme vir my siel om rus te kry sodat ek met my Skepper kan praat maar meantime sit en dien ek die duiwel en beplan ten minste twee moorde! Eish! Het mense nie meer maniere nie? Hoe selfsugtig kan hulle wees? Of is ek net preuts en agter die tyd.
Dalk moet ek maar met sussie in die kerk gaan sit en ook maak of ek blind en doof is - ten minste kan ek die diens geniet al kan niemand anders nie..........